آقایان هاشمی، مشایی، قالیباف، رضائی و ديگران آمدند اما شمشیر دامکلوس نظارت استصوابی هم چنان گردن يکايک آن ها را نشانه گرفته است. در چند روز آينده، تنها يک اعتراض عمومی موجب خواهد شد که ولايتیون، شمشیرهایی را که برای برکنارساختن نامزدهای نامقبول ولایت، آخته کرده اند، از قلاف بیرون نکشند.
در جنبش مشروطه، مردم در واکنش به توپ بسته شدن مجلس از سوی دشمنان آزادی، به تلگراف خانه ها رفتند و به نجات گفتمان مشروطه شتافتند. شصت و چندسال پیش، حضور ملیونی مردم بود که هم ملی کردن صنعت نفت را بر مجلس و دربار تحمیل کرد و هم نخست وزیری دکتر مصدّق را. چند سال پيش نيز زنان ایران، با سازمان دادن کارزار يک مليون امضا، مخالفت با تبعيض را یک گفتمان کلان جامعه ساختند. اینک زمان ان فرارسیده که جوانان ایران در فضای سایبری و به هر شکل ديگری که ميتوانند، برای سازمان دادن يک کارزار گسترده در برابر نظارت استصوابی که یکی از بدترین اشکال طبقه بندی حقوق شهروندی است، گام بردارند و دموکراسی و برابری حقوق شهوندی را در برابر شمشیر دامکلوس ولایتیون، سپر کنند. آيا پیام کشته شدگان جنبش سبز، هاتفی نیست که در گوش ما بخواند که به کاری برخیزیم شایسته خون بهای ایشان؟ کاری که از جمله می تواند گردآوری مليونها امضاء برای رساندن بانگ بیزاری ما و از دست رفتگان ما با نظارت استصوابی، به گوش جهانيان باشد. بانگی که می تواند شعار «رای من کوی» آن کشتگان را چنان نیرومند سازد که صوراسرافیل مرگ نظارت استصوابی در در گوش ولایتیون باشد.
دوستانی که به ما می گويند در ميان نامزدهای کنونی، کسی را نمی یابند که نماینده ی آن ها باشد، درست می گویند و کاملا حق به جانب آن هاست. درست به همين خاطر است که این دوستان و دیگر دلبستگان به دموکراسی و حقوق بشر، باید در صف مقدم مبارزه با نظارت استصوابی بایستند تا ما بتوانیم، آزادی انتخاب شدن و انتخاب کردن را که نه تنها حق ما، که حق مخالفين ما نيز می باشد، از پاسداران تبعیض و خودکامگی ولایتی بستانیم. دستیابی به چنين حقی، از پايان دادن به نظارت استصوابی گذر می کند. در دفاع از این حق، نيروهای جنبش سبز، باورمندی خود را به دموکراسی به نمايش خواهند گذاشت و در دفاع از حق مخالفين خود انسانيت خود را آشکار خواهندساخت.
احمد تقوائی
۲۱ ارديبهشت
Facebook
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان